Ես, որ նոր էի կարդալ սովորում, փողոցում ինչ տեսնում էի, կարդում էի՝ խանութների անունները, պաստառներն ու պլակատները, Լենինի պատգամները, փողոցների անունները, թերթերի վերնագրերը։ Մի օր հացի ավտո տեսա՝ էն մեծ, քառակուսի բեռնատարներից, վրան խոշոր տառերով գրած էր ՀԱՑ։ Ց տառը դեռ չէինք անցել, բայց Յ-ն գիտեի, ու ինձ թվաց՝ ՀԱՅ ա գրված։

Մի երկրում, որտեղ հորդ անձրևը կամ ձյունը ամեն անգամ տակնուվրա է անում մայրաքաղաքի երթևեկությունը, իսկ Լարսի մի քանի օր փակվելը կաթվածահար է անում երկրի ողջ տնտեսությունը, մեծ-մեծ բաների մասին խոսելն անմեղսունակություն է:

Քանի, քանի անգամ ոչ միայն ես, այլև ծանոթներիցս շատերը ափսոսանքով նշել ենք, որ հայը անհարկի բարություն է որդեգրել վայրենի միջավայրում, մոռանալով անգամ հավ մորթելը: Ավաղ, այս ,թվում է, անվիճելի իրավիճակը ևս վերջին մի քանի տարում արմատապես փոխվել է: Հայը ևս արյուն թափել է սովորել: Բայց , ի տարբերություն մյուսների, առայժմ բացառապես միայն հարազատի արյուն է թափում, հայը միայն հայ է մորթում: Օր կա՞, որ դաժան դանակահարվածների մասին չտեղեկանանք: Սպանում են մրցակցության, թալանի, խանդի... թարս նայելու և այլ պատճառներով: Անգամ ծնողին են դանակահարում:

Ադրբեջանը վերջին շրջանում կրկին ակտիվ թիրախավորման տակ է վերցրել ԵՄ դիտորդական առաքելությանը. ադրբեջանական մամուլն անընդհատ հարստացվում է առաքելության նկատմամբ քննադատական, իսկ որոշ դեպքերում` վիրավորական բնույթի նյութերով, իսկ ադրբեջանական սահմանային դիտարկման համակարգերով արված անորակ լուսանկարները, որոնք ֆիքսում են եվրոպացիների մոնիթորինգի գործընթացը, ծաղրական մեկնաբանություններով ադրբեջանական տարբեր տելեգրամ ալիքներում են հայտնվում:

Մի կողմ թողնելով այն փաստերը, որ Շիրակի մարզի քայլիստները թայֆաների են բաժանված և մրցակցում են միմյանց հետ, որոշ ժամանակ էլ, քայլիստ-դավաճանների գյումրվա ակտիվը փորձում է խլել իշխանությունը Գյումրիում «Բալասանյան դաշինքից»:

Չորս տարի առաջ այս օրերին պատերազմ էր ընթանում։ Տեսեք՝ այդ օրերի մասին գրեթե ամբողջ ընդդիմադիր ու չընդդիմադիր դասը ինչ է ասում...

Թուրքիայի ԱԳ նախարար Հաքան Ֆիդանն ասում է, թե Հարավային Կովկասի երկրները պետք է ինքնուրույն լուծեն սեփական խնդիրները, ոչ թե սպասեն «հեգեմոնիստի» գալուն...

Ընդդիմության երեկվա խորհրդարանական լսումները տեսա, բայց ոչ թե նիստը նայելով, այլ բոլոր խոսնակների ելույթները առանձին-առանձին իրենց էջերում պարտաճանաչ զետեղված...

1995 թվականի հուլիսի 5-ին ընտրակեղծիքներով կայացած հանրաքվեով ընդունվեց ՀՀ սահմանադրությունը։ Տասը տարի անց՝ 2005-ին, այն փոփոխության ենթարկվեց, ևս 10 տարի անց՝ 2015-ին, Սահմանադրությունը նորից փոփոխության ենթարկվեց, պերմանենտ պատերազմի մեջ գտնվող Հայաստանը դարձավ խորհրդարանական կառավարման, այսինքն՝ կոլեկտիվ անպատասխանատվության երկիր։

Գործող վարչապետը պնդում է, որ եթե մեր ազգային անվտանգության առաջին երաշխիքը բանակն է, ապա դա նշանակում է, որ մենք չունենք անվտանգության համակարգ, իսկ դրանից առաջ ասում էր, որ Կիրանցում տնկած սյուներն են մեր անվտանգության երաշխիքը, նկատի ունենալով, որ դա մի սահման է, որը ճանաչում են և՛ Հայաստանը, և՛ Ադրբեջանը: